Inleiding “Bloedrecht” (Luc Lamine) 17 september 2001
|
Hoofdcommissaris van politie te Antwerpen
Luc Lamine over Bloedrecht: |
 Geachte aanwezigen,
Er werd mij gevraagd een woordje te zeggen naar aanleiding van het verschijnen van “Bloedrecht”, het nieuwe boek van Bob Mendes. Zoals jullie wellicht weten, speelt een belangrijk deel van het boek zich af in de Antwerpse diamantsector.
Met de diamantsector heeft de politie van Antwerpen van oudsher steeds goede contacten gehad. Samen met de Hoge Raad van Diamant en de verschillende betrokken gemeenschappen proberen wij mistoestanden te voorkomen en op te sporen.
Aanvankelijk stond ik er daarom enigszins weigerachtig tegenover om dit boek in te leiden.
De diamantsector probeert immers zijn niet altijd vlekkeloze reputatie hoog te houden, en elke Organisatie heeft in zijn geledingen wel een aantal negatieve elementen (zelfs politie Antwerpen !) De relatie tussen politie Antwerpen en de Hoge Raad van Diamant is gelukkig echter ‘van die aard, dat er gezamenlijk wordt gestreefd naar openheid, transparantie en integriteit.
En aangezien “Bloedrecht” een roman is, pure fictie, heb ik dan toch toegezegd om hier een inleiding te komen geven.
Het boek van Bob Mendes focust uiteraard op de negatieve emoties die met diamant samengaan. Een thriller over de goede dinges des levens zou maar saai zijn.
Antwerpen is wereldwijd gekend voor zijn rijke geschiedenis, zijn haven, zijn uitmuntende politiekorps en natuurlijk ook voor zijn diamant. Meer dan 50 procent van de wereldhandel in diamant vindt plaats te Antwerpen.
Antwerpen is een stad met een grote culturele diversiteit en met een grote metropoolfunctie. Deze diversiteit maakt van onze stad een boeiende en uitdagende omgeving. Werken in deze omgeving is voor de politie als resultaat daarvan ook boeiend en uitdagend, maar niet altijd even gemakkelijk.
De Lokale politie van Antwerpen kiest sinds enkele jaren resoluut voor de gemeenschapsgerichte politiezorg met als doel deze stad leefbaarder te maken voor haar inwoners. Dat gebeurt in samenspraak met de verschillende gemeenschappen die onze stad rijk is.
Sinds wij met deze manier van werken gestart zijn, is de communicatie tussen het politiekorps en deze gemeenschappen steeds beter en beter geworden. Zoals in elke relatie zijn er altijd wel strubbelingen en misverstanden, die steeds door een open communicatie en dialoog worden opgelost. Het is ook dank zij deze aanpak dat het besef groeit dat veiligheid niet enkel en alleen een zaak is voor de politie, maar dat ook andere instanties hun steentje moeten bijdragen.
Een integrale aanpak is hierbij van cruciaal belang. In deze optiek is ook de term “gewapend bestuur” belangrijk: verschillende stadsdiensten werken samen met een gemeenschappelijk doel. Verschillende initiatieven van ons korps, zoals bijvoorbeeld “Krot op”, een project van politie samen met verschillende stadsdiensten om verkrotting aan te pakken, hebben op deze manier al mooie resultaten behaald en grijpen onmiddellijk in op het straatbeeld en dus op de dagdagelijkse realiteit van de Antwerpenaar.
Een boek met als onderwerp Antwerpen én de diamant moet wel succes hebben. Geen enkele steen roept zoveel associaties op als diamant en meer dan een klompje ordinair samengedrukt steenkool, is het in feite geen vlees-, maar steengeworden emotie.
In de grond gaat “Bloedrecht” over hebzucht. Nu is hebzucht een ondeugd waar elke politieagent dagelijks mee te maken krijgt. Elke dag komt de doorsnee politieagent in contact met de gevolgen van een combinatie van hebzucht en domheid. De gevolgen voor slachtoffers zijn meestal zeer onprettig en gaan ook niet in de koude kleren van de politieman -of vrouw zitten.
Wat mensen allemaal doen, verblind door hebzucht, gaat alle fantasie te boven. Het is dan zaak om je werk na de dienst niet mee naar huis te nemen, wat niet altijd lukt. Uiteindelijk is het zaak om de dunne grens te bewandelen tussen betrokkenheid en burn-out.
Bob Mendes heeft in zijn boek echter geen politieagent, maar een privé-detective als hoofdpersonage genomen. Politieagenten zijn gebonden door een hoop procedures en wetten. Een boek met paginalange beschrijvingen over administratie zou wel realistisch zijn, maar zou niet echt lekker lezen.
Ondertussen wens ik jullie veel plezier met “Bloedrecht”. Ik hoop dat jullie er evenveel van zullen genieten als ik dat gedaan heb. |
|
|
|
|
|
|
|
|
